We zijn weer 'on topic', maar de vergelijkingen gaan voorbij aan het ontstaansrecht van de een organisatie als Buma/Stemra. Stel dat je kunt spreken van het verkopen van een compositie/muziekstuk aan een andere partij, bijv een platenmaatschappij. Welke vergoeding moet je daarvoor vragen, als de geleverde prestatie een unieke dienst is? Die muziek kan een wereldhit opleveren, of een grote flop worden. Wat voor vergoeding spreek je af voor de compositie (notenschrift, liedtekst; dan heb ik het dus niet over het muzikaal uitvoeren ervan door een artiest ofzo)? Onder commerciële druk en machtsverschil is daarom afgesproken dat er voor het werk van de auteurs een samen-uit samen-thuis afspraak wordt gemaakt: meer verkoop en meer publieke uitvoeringen van de compositie levert beide partijen meer op. Waarbij de tarieven min of meer afgesproken zijn (zoals de CAO in een bedrijfstak). Met andere woorden, een muziekauteur verdient pas als de muziek ook daadwerkelijk verkocht en gebruikt wordt. En krijgt dus niet betaald als de muziek ongebruikt blijft. Da's een heeeel groooot verschil met de genoemde kok, bouwvakker en architect, want aan de inspanning is altijd een beloning gekoppeld (en dat geldt voor muziekauteurs niet). Daarnaast keert Buma/Stemra door de administratieve complexiteit pas op zijn vroegst een halfjaar tot een jaar na dato het geld uit. Ik ken weinig bouwvakkers, koks en architecten die hun geld krijgen zoveel tijd later krijgen, en met zo'n grote onzekerheid.
Dan de artiesten die de geschreven muziek uitvoeren (dit kunnen ook de auteurs zijn, maar dat hoeft niet). Die zien tegenwoordig meestal pas goed geld als alle andere kosten zijn terugverdiend (studiohuur, kosten auteursrechten, cd-productie, promotie, videoclip etc), al dan niet met een eventueel voorschot dat niet hoeft te worden terugbetaald. In ons land verdienen de Borsato's, Bauers, Kane's, Anouk's e.d. daarmee best goed geld verwacht ik. Maar een hele groep artiesten verdient géén vetpot en er is groter onzekerheid over de verdiensten.
De SENA is er voor uitvoerend artiesten en producenten, om een basisvergoeding te incasseren voor muziekgebruik in het openbaar. In hoeverre hiervan goed te leven is, weet ik niet. Wel weet ik (van binneuit de muziekbusiness) dat platenmaatschappijen nauwelijke nieuwe acts meer uit durven te proberen, mensen op straat komen te staan, voor legale verkoop van muziek via internet de tariefafspraken met artiesten onder grote druk staan en dat de sfeer erg somber is. Hier is sprake van een kip en ei verhaal, tussen enerzijds de denkbeelden van consumenten over 'al die rijke' artiesten en 'kopiëren kan geen kwaad' en anderzijds platenmaatschappijen die vette jaren achter de rug hebben en altijd op safe hebben gespeeld waardoor het muziekaanbod al langere tijd niet zo pluriform is.
Dus als jullie gaan vergelijken met andere beroepen, doe dat dan wel op een juiste manier.